چند روز پیش داشتم به این دنیای مجازی که هممون درگیرشیم فکر می کردم
برام این سووال پیش اومد که ماها تا کی اینجا خواهیم نوشت.جدای از حوصله ی شخصیمون آیا این همه فضا بهمون اختصاص داده میشه از طرف این شبکه ی جهانی که ما بتونیم توش بنویسیم؟
دیدم که خوب آره.مسلمن فضا تا هر اندازه که بخوایم بهمون اختصاص می دن
حالا این سوال ذهنم رو در گیر کرده که هر کدوم از ماها تا کی اینجا خواهیم نوشت؟
مثلن خودم وقتی بچه دار شدم یا اینکه یکم بریم دورتر,زمانی که بچم داره ازدواج می کنه هنوزم دارم می نویسم؟
بعد از اون همه مدت کدوم یکی از دوستاییم که من این بغل لینکشون رو دارم دارن می نویسن؟
اگه یه روزی برسه که یکدوم از ماها به هر دلیلی نیاد اینجا اون وقت تکلیف ماها چیه؟
دلم خیلی گرفت
آدمیزاد عجب موجودی .حتی زمانی هم که یه سری رو نمی بینی و فقط بعضی از نوشته هاشون رو می خونی اونچنان وابسته می شی بهشون که دل کندن ازشون برات سخت میشه
این جا بود که توی دلم لرزید.فکر کردم نکنه حسهای دیگه ی من واقعی نباشن و یه سرس احساسات کاذب باشن؟
یه سری احساساتی که فقط از روی یه عادت سرچشمه گرفتن؟
کلی فکر کردم.به این نتیجه رسیدم که درسته که عادت هم خیلی توش دخیله اما حسهای من همش از روی عادت نیست.خیلیهاشم از روی عقل و منطق و واقعین