بی عنوان

با خودم فکر می کنم.به همه چیز اما به تو بیشتر از همه

عاشق لحظه های خلسه وارم هستم

لحظه هایی که اشک امونم رو میبره

لحظه هایی که باید قایمکی از همه گریه کنم .نمی دونم علت چیه اما من ربطش می دم به تو و عشق بینمون

شاید دارم اشتباه می کنم

اما نه این تپش قلب الکی نیست.بی دلیل نیست

با خودم فکر می کنم.به تو فکر می کنم.دلم می خواد به تو فکر کنم.فقطه فقط به تو.بدون در نظر گرفتن هیچ کدوم از شرایط زندگیت

می دونی چیه این طوری خودم رو محک می زنم.می خوام ببینم دوست داشتنم واقعیه؟نکنه دارم اشتباه قدم بر می دارم؟

اما هر بار که به این حال دچار میشم از دفعه ی قبلم مطمین تر میشم که آره همش واقعیه

بازم فکر می کنم

هر چی بیشتر توی افکارم غرق میشم بیشتر احساس تنها بودن می کنم

من می مونم و فکرمو قلبم

توی کفه ترازوی خودم عشق تورو سبک سنگین می کنم

تو از همه برام ارجح تری

به نظرت درست دارم فکر می کنم؟

امیدوارم