منه خوش باور نادان

یه جوری حرف می زنی که من واقعن باورم میشه طرز تفکری برتر و بالاتر از تو نمی تونه وجود داشته باشه.بعد همش خودم رو سرزنش می کنم به خاطر رفتارهایی متفاوت که در شرایط مشابه با تو از خودم نشون دادم

با خودم می گم چقدر من سطحی نگرم.چرا من اون عکس العمل رو نشون دادم؟تورو می کنم برای خودم الگو.به عنوان یه بزرگتر چهل ساله با کلی تجربه و یه عقل پر از علم و دانش و روابط انسانی.میشی برام سنبل دانایی.روزها و ساعتها حسرت اون فکر بکرت رو می خورم و مدام خودم رو سرزنش می کنم

این حسهای من خیلی هم به خاطر خوش باوری نیست.تو طوری رفتار می کنی و حرف می زنی که من مطمینم درست میگی.مطمینم تو برترینی.مطمینم الگوی تو تو زندگی حرف نداره

.

.

.

اما تازه گی ها دارم میبینم که نه تنها تو بلکه خیلی از این آدمهای مدل تو که برام همیشه الگو بودن توی عمل دارن گند می زنن.طوری رفتار می کنن کاملن متفاوت با حرفهاشون

اون وقت من همش خودم رو سرزنش می کنم که چرا عمری الگوم بود.که چرا سعی کردم این همه خودم رو نادیده بگیرم چون فکر می کردم رفتارام بد و سطحین