سلام

الان من یک کم نه بابا یک کم چیه یه عالمه هیجان زده ام.چون این اولین پستی که دارم می گذارم اینجا توی وبلاگ خودم.بعدم اینکه هنوز کلی چیز مونده که یاد بگیرم در مورده وبلاگم و دیگه اینکه خیلی خوشحالم که بعد از 1 سال خوندن وبلاگ دوستام الان خودم هم وبلاگ دارم و می تونم از دونسته های بقیه توی زندگیم استفاده کنم.

من عاشق نوشتن کارهای روزانم.اگر دفتر یادداشت روزانمو ازم بگیرن همه چیز بهم می ریزه.پیش خودم فکر کردم پس حداقل 1 وبلاگ داشته باشم که اگر 10 سال دیگه خواستم یکی از خاطراتم رو بخونم یکهو نرم ببینم موریانه دفترم رو خورده.حداقل می دونم اینجا جاودانه می مونه.خوب دیگه من برم به دنبال کسب اطلاعات .