samira

Saturday, March 31, 2007

زندگی از ما حمایت می کنه
دیروز صبح بعد از این که از پیاده روی برگشتیم رفتیم خونه ی سیما اینا.پری خواهر سیما کلی برامون حرف زد که من فقط یکی از مواردش رو که خیلی دوسش داشتم می خوام بنویسم
خیلی از آدمها بر این عقیده هستن که زندگی دار مکافاته.زندگی پسته.این دنیا فقط رنج و عذابه و ................ اما بسیاری از افراد بر این باورن که زندگی دار مکافات نیست بلکه از انسان حمایت می کنه
مثلن اگی شما روزی گرسنه هستین این از بدی روزگار نیست.مطمین باشین که زندگی از شما حمایت خواهد کرد
این در واقع همون توکل به خدا داشتنه.که انسان در زندگی و تمام کارهایی که می خواد انجام بده به خدا توکل داشته باشه
وقتی که این باور زیبا از صبح تا شب با آدم همراه باشه محال که از اتفاقهای ریز و درشتی که برامون می افته ناراحت بشیم.خیلی این حس ,حس خوبیه
................................
امروز برای ناهار دو تا مهمون دارم من.سیما و پریسا.البته سیما که دیگه این صحبتهارو نداریم با هم دیگه و منزل خودشونه
برای ناهار مادر جان زحمات را متقبل شدن اما تهیه ی سوپ معروف خانواده ی ما بر عهده ی منه
این سوپ بسیار خوشمزه است.نمی دونم چرا اما من علاقه ی شدیدی به آشپزی دارم و انقدر خوشمزه بودن غذا برام مهمه که خدا می دونه.خیلیها بهم می گن سیاست داشته باش دو روز دیگه ازدواج کردی اول تا یه سال بد مزه درست کن بعدش خوشمزه درست کن که قدر آشپزیتو بدونن من هم در جواب یک شیشکی بارشان می کنم
من عادت ندارم خودم رو و وجود و حس های خودم رو از کسی دریغ کنم.به نظر من همه ی اینها به جنبه ی طرف مقابل بر می گرده .من دوست دارم همیشه کامل خودم رو بروز بدم
خلاصه اینکه خوشبختانه یا متاسفانه ما آشپزیمون خوب از کار در اومده و ........البته اصلن توی خونه آشپزی نمی کنم خیلی چون دوست ندارم خانواده ی گرام بی انگشت بشن(اعتماد به نفس رو حال کردین؟)اما هر از گاهی یه چشمه از هنرم رو میام
ما بریم به سوپمون برسیم

Friday, March 30, 2007

در هم ریخته
بر هم ریخته
اینا افکار این چند روز منن
کف کردن از حرکات بقیه و جا خوردن از اونها
اینا افکار این چند روز منن
دید و بازدید
شیرینی خوردن و شیرینی تعارف کردن
اینها کارهای این روزهای منن
پیاده روی و ورزش
بازم کارهای این روزهای منن
عجب عید طولانی شده ها.هر چی کتاب می خونم و مهمونی میرم و سینما و ..................تموم نمیشه

Tuesday, March 27, 2007



هوا خیلی خوبه.بارونی اما از جنس بهاری.نه بارون زمستون و پاییز.کاملن قابل تشخیصه بارون بهار از پاییز و زمستون
سعی کردم از صبح کمی تفکر کنم .از خود با خویشتنم.بعضی وقتا وقتی که با خودم فکر می کنم در مورد کارهام و رفتارهام به این نتیجه می رسم که آدمیزاد هر از گاهی از دست رفتارهای بعضیها ناراحت میشه.مسلمن اون افراد هم به طریقی از رفتارهای من ناراحت میشن
این وسط حق با کیه؟من یا اون؟

Monday, March 26, 2007

بدحالی
توی پست قبلی از خوشحالی ایام عیدم گفتم و علتش.اما الان می خوام از بدحالیش بگم و نکته ای که توی این دید و بازدیدها دستگیرم شده و واقعن ناراحتم کرده و حالم رو هم بد کرده
هر جا میریم مهمونی یا هر کس که زنگ می زنه حالمون رو بپرسه بعد از حال و احوال و تبریکات مربوطه اولین سووالی که از مامانم میپرسن اینه:سمیرا نمی خواد ازدواج کنه؟خبری نیست؟
بابا ولم کنین.مگه من بیچاره چند سالمه؟همش 23 سال.مگه هولم که الان ازدواج کنم؟
منم نمی دونم چرا از اول روی این سووال و یا اینکه بپرسن خبری نیست خیلی حساس بودم.از همون بیست ,بیست و یک سالگی.واقعنه واقعن ناراحت میشم.حالا شاید به نظر شماها مسخره بیاد.اصلن کی گفته که حتمن آدم باید ازدواج کنه؟شاید یکی نخواست.انگار قانونه که به یه سنی که رسیدی مزدوج بشی.ولمون کنین بابا با این حرفهای مسخره
از خودم که بپرسن که می گم ایشالا ده سال دیگه.از مامانم هم که میپرسن می گه خوب چرا خبری که هست.بعدش دعواهای من با مامان خانوم شروع میشه.که چرا می گی خبری هست.آقاجان من دلم نمی خواد مردم تو کارهای خصوصی من دخالت کنن.بعدم کدوم خبر؟صف کشیدن پشت درمون؟مامانم میگه خوب کلی هست من بهت نمی گم که عصبانی نشی.اون وقته که من از عصبانیت قرمز میشم
می گه خنگ خدا مردم پشه هم رد میشه از دم خونشون می گن پیشنهاد دادن به دخترمون.بهش گفتم ببین مادر جون پشه که سهل اگه دایناسورم اومد تو به کسی حرفی نمی زنی
اه اه اه.واقعن بدم میاد از این سووال تکراری که همه جا ازم میپرسن

Sunday, March 25, 2007

خوشحالی
یه چیزی که من رو تو این روزها خیلی خوشحال کرده و یه حس خیلی خوبی بهم داده اینه که هنوز بهم عیدی می دن
نه این که فکر کنین به خاطر پولش ها.از این جهت که هنوز در رده ی بچه ها طبقه بندی می شم و دوست و آشنا هنوز همونطور که به بچه ها عیدی می دن به من هم می دن.پس هنوز از نظر بقیه خیلی هم بزرگ نشدم که دیگه بهم عیدی ندن
این موضوع خوشحال کننده است برام.چون متوجه کرد من رو که هنوز در رده ی سنی کودک و نوجوان قرار دارم

Friday, March 23, 2007


اول از همه امیدوارم زندگی هممون مثل این گل زیبا بشه
الان ساعت دو صبح و به عبارتی روز سوم عید نوروزه
این دو روزی که گذشت خیلی خوب بود
برنامه ی روزانه ی من این طوریه که:صبح ها ساعت هفت بیدار می شم.سیما میاد دنبالم با هم میریم پیاده روی.تا برگردم خونه نزدیکهای نه و نیم ده صبحه.تا سینا و مامان بابام از خواب بیدار بشن و دوش بگیرن و صبحانه های مفصل آنچنانی بخورن(من نمی خورما)شده ساعت دو بعد از ظهر.اون موقع هم که لنگ ظهره کسی عید دیدنی نمیره.چون پدر جان ما هم کوچیک فامیل تشریف دارن خوب ما باید اول بریم خونه ی بقیه.تا بعد از ظهر ساعت پنج خودمون رو با عکس و فیلم و حرف و شوخی سرگرم می کنیم.بعد اراده می کنیم که بریم عید دیدنی.تا این اراده به عمل تبدیل بشه و هر چهارتاییمون آماده دم در باشیم نزدیکها هفته.هر جایی هم که بریم دو ساعت دیگه حتمن می مونیم چون که هم ما وهم فک و فامیلمون پر حرف تشریف داریم
از دیروز تا همین الان ما سه جا رفتیم.یکی خونه ی مادر بزرگم.یکی هم خونه ی فامیلمون که دو سانت اون ور تره خونشون.یکی هم خونه ی دایم.تازه اونم عنوان عید دیدنی نداشت.چون پدر جان خسته شده بودن از عیددینی ونیومدن و خانوم دایی جان هم بیچاره کشیک بودن بیمارستان.فقط ما رفتیم خونشون که تنها نباشن
با این سرعتی که ما داریم در دید و بازدید عید و حجم انبوه فامیل فکر کنم تا آخر خرداد تموم بشه به سلامتی این دید و بازدیدها
به ما که داره خوش می گذره
امیدوارم به بقیه ی دوستام هم خوش بگذره

Tuesday, March 20, 2007


سال نو همگی مبارک باشه
عکس گل طبیعی نداشتم براتون گل مصنوعی گذاشتم
امیدوارم سال جدید به همه ی اون اهدافی که دارین برسین
سال تحویل من رو فراموش نکنین
شیرینی و شکلات هم زیاد نخورین که دندوناتون خراب نشه
اگر هم مسافرت میرین بهتون خوش بگذره وگرنه که از خلوتی تهران لذت ببرین
دیگه چی؟؟؟؟؟؟؟آهان.عید شما مبارک دم شما سه چارک

Monday, March 19, 2007

سینا:سمیرا بیدار شو.زود باش بیدار شو.ساعت نه مگه یادت رفت قرار بود بریم بیرون؟
من:ولم کن می خوام بخوابم
سینا:اه .پاشو دیگه.تو همیشه این طوری هستی.قبل از خواب هر حرفی می زنی وقتی خوابت میاد یادت میره
من:خوب باشه .حالا الان ولم کن لطفن
..................................
بعد از چند ساعت از خواب بیدار می شم.هیچ چیز یادم نمیاد اما اون حرفی که سینا بهم زد که عین واقعیته بد جوری مثل پتک توی سرم کوبیده می شه.که من وقتی خوابم میاد و خوابم همه چیز یادم میره.همه ی حرفهای خودم.حرفهای دیگران.کارهای خودم .کارهای بقیه.ناراحتی هایی که از دست بقیه داشتم.حسهای بدم.حرفهایی که ناراحتم کرده.توقعاتی که از دوستت نداشتی اما اون کاره انجام شده.کدورتها....................همه و همه یادم میره
جالبه الان خواب نیستم خوابم هم نمیاد اما دلم می خواست بخوابم تا مثل همیشه این ناراحتی ها و چیزهایی که مونده تو دلم از بین برن
دلم نمی خواد قلبم از یه حس بد یا ناراحتی آکنده باشه
دلم می خواد قلبم و وجودم پر باشن از حسهای خوب
حس دوست داشتن و دوست داشته شدن.حس محبت کردن.عاشق شدن.کیف کردن.کادو دادن و کادو گرفتن.گل خریدن .شاد کردن خانوادم.احساس رضایت داشتن از خودم
خدایا حالا می شه یه کاری کنی این دفعه بدون اینکه بخوابم این حسهای بدم برن؟چون انقدر طولانی شده موندنشون تو قلبم که کم کم دارن جای حسهای خوبم رو هم می گیرن و اونارو یکی یکی می اندازن بیرون

Sunday, March 18, 2007

وقت اضافه
به قول عمه جان کار ما از دقیقه ی نود هم گذشته و به وقت اضافه کشیده
هنوز هیچ کارمون رو نکردیم.تازه شانس آوردیم که خونمون رو نمی خواستیم بتکونیم
سبزه ی عیدمون تازه به اندازه ی چهار میلیمتر جوونه زده.هفت سین هم هنوز وضعیتش معلوم نیست
کلی خرید داریم که اگه از الان بریم خرید تا خود روز عید ,منظورم اینه که شبا هم مغازه ها باز باشنا.خریدهامون تموم نمیشه
تازه با این همه کار من امروز ساعت دوازده از خواب بیدار شدم و فردا هم باید برم سر کار
کیف می ده ولی همه ی کارهاتو هول هولکی بخوای انجام بدی و تازه سعی کنی کلی که به نحو احسن هم انجامش بدی
باعث می شه گذر این روزهای آخر رو نفهمی

بازم این شبهای اخر سال اومدن
الان ساعت پنج دقیقه به یک شبه.هنوز بابا جون بیچارم از سر کار نیومده.از هفت صبح رفته سر کار
یه چند سالیه برنامت همین طوریه بابا حمید جونما.پدرت در میاد.تو هم که عادت نداری به این پر کاری تا شیش روز بعد می خوای استراحت کنی و فیلم ببینی.خوب این حسابهاتون رو زودتر ببندین که این همه کارتون سنگین نشه
البته می دونم که حرفم بی ربطه و این از خصوصیت کارهای دولتی توی ایرانه که تازه شب آخر یادشون می افته بودجشون رو خرج نکردن و الانه که مورد بازخواست قرار بگیرن و شروع می کنن به خرج کردن پولهاشون توی یه شب و تو هم که مسول همه ی این کارها و مجبوری بمونین اداره تا آقای مدیر کل پولهاتون رو خرج بکنه و خیالش راحت بشه
تازه فردا شب رو بگو که نمیای خونه و شب می مونین اداره.من الان برات چای دم کردم که بیای و تویی که عاشق چای هستی نوش جون کنی اما هر چی منتظرت موندم نیومدی.همه خوابن من هم کلی کمبود خواب دارم و خستگی وحشتناک تازه یه کوچولو سرما هم خوردم.اما نیومدی هنوز منم کم کم میرم بخوابم
شب بخیر بابایی نازم
میدونم که خیلی دوسم داری(اعتماد به نفسم دویسته)خوب بخوابی حمید جونم

Friday, March 16, 2007




این پسره عشق منه

متولد ده مرداد هشتاد و سه و پسره دایی جان بزرگ بنده است.انقدر با نمکه که حد نداره.الان یه پنج شیش ماهه که تازه به حرف افتاده تنبل خان.مثل آدم آهنی حرف می زنه.بریده بریده

حیف که تفاوت سنیمون زیاده عزیزم

خودم رو هر چقدر هم بذارم تو فریزر سنت کفاف من رو نمی ده اما فکر کنم بتونم دخترم رو یه جورایی بهت غالب کنم.به شرطی که اون موقع که بزرگ هم شدی مثل آدم آهنی حرف بزنی


Thursday, March 15, 2007

نمیاد
چی نمیاد؟آهان نوشتنم.آره نوشتنم نمیاد.نمی دونم چرا این طوری شدم
هر روز کوچکترین وقتی هم که دارم میشینم پای اینترنت و وبلاگم که یه چیزی بنویسم خالی بشم از نظر روحی .یا نوشتم و پاک کردم یا صفحم رو بعد از چند دقیقه بستم
نمی دونم علت چیه.شاید خستگی بیش از حد این روزهامه.کار کردن بیش از حد که حتی این مجال رو هم بهم نمی ده که به تفریحاتم برسم که حتی شب چهارشنبه سوری هم یه فشفشه هوا کنم
یا شایدم جریانات این روزهام که شدیدن من رو غافلگیر و بهت زده کرده
نمی دونم هر چی که هست نذاشته تا به امروزر خیلی بنویسم
اما در سال جدید با کلی نوشته و انرژی و مثبت اندیشی و اعتماد به نفس و عزت و نفس و...............کلی صفات پسندیده ی انسانی برای خودم می خوام زندگی کنم
جوونی عاشقتم

Tuesday, March 13, 2007

نامه به مامانی
پنج سال پیش بود.من اون سال کنکور داشتم.یادم میاد که چهارشنبه بود.اون روز, روز تعطیل مدرسه ی من بود.برای اینکه درس بخونم از ساعت شیش صبح بیدار شده بودم.طبق برنامه ی خودم تست گسسته داشتم میزدم
مامانی ما با تو زندگی می کردیم.توی یه خونه ی سه طبقه که ارث پدری ما بود و بچه هات به احترام زنده بودن تو اونجا رو نفروخته بودن تا تو راحت باشی.اما چون بابای من بچه ی آخر تو بود مونده بود پیش تو و بعد از ازدواجش از پیشت نرفته بود که تو تنها نباشی
یادت میاد چقدر با هم خوب بودیم؟یادت میاد چقدر من و سینا رو دوست داشتی؟یادت میاد هر بار مهمون داشتیم تو زودتر از همه میومدی بالا تا ازت پذیرایی کنیم؟یادت میاد خونه ی هیچ کدوم از بچه های دیگت نمی رفتی بمونی و هیچ کس دیگه رو غیر از مامان من قبول نداشتی؟
هشت سال بود که پات شکسته بود و از اون به بعد تو خیلی ناتوان شده بودی چون یکم خودت رو باخته بودی.صبح که از خواب بیدار می شدی صبحونه برات میاوردیم.اون روز صبح هم مامانم منتظر بود که صداش کنی تا برات صبحونه بیاره.اما تا ساعت ده صداش نکردی.چون چند شب بود که کم خواب شده بودی مامانم فکر کرد دلت می خواد بیشتر بخوابی.اما اومد ببینه که حالت خوبه یا نه.یادمه که داشتم یه تست خیلی سخت رو میزدم.یهو دیدم مامانم با استرس صدام کرد که زنگ بزن به خانوم جولانی.همون دوست قدیمیت.من فهمیدم که حتمن یه اتفاقی برات افتاده.مامانم اصرار داشت که تو نیا پایین.خانوم جولانی اومد و پنج دقیقه بعدش اورژانس. اونا گفتن تو مردی.گفتن دیگه نفس نمی کشی.گفتن دیگه چشمات رو باز نمی کنی که نگاهمون کنی
تو رفتی .یادت میاد تا می خواستیم بریم مهمونی به من می گفتی تو نرو منو تنها نذار و من می موندم پیشت؟اما این بار تو رفتی و من رو تنها گذاشتی
ختم گذشت .هفت گذشت.چهلم هم گذشت.می دونستم که دیگه نیستی اما خیلی هم مطمین نبودم تا روزی که عمه هام اومدن لباسها و تخت و رختخوابت رو بدن بره.تا اینکه تمام چیزهایی رو که نشون می داد یه روزی تو بودی از بین ببرن
تازه اونجا بود که فهمیدم دیگه واقعن نیستی
خیلی شبا به خاطرت گریه کردم.مثل همین الان که دارم برات گریه می کنم
امروز پنج سال شد که دیگه نیستی.خیلی زود گذشت.خیلی چیزها عوض شد.الان دیگه واسه خودم یه خانوم شدم
اما واقعن دوست داشتم که هنوزم پیشمون بودی.هر خانوم پیری رو که میبینم فقط تو میای توی ذهنم
ازت می خوام برام دعا کنی.منم برات دعا می کنم.مامانی خیلی دوست داشتم و هنوزم دوست دارم
نوه ی تو سمیرا

Sunday, March 11, 2007

مقاومت
کشف کردم که خودم و برادرم و دوستام اسطوره ی مقاوت هستیم
دیروز صبح بر خلاف انتظار هوا ابری بود و زمینها خیس آب.من که اهمیت ندادم و سینا رو هم از خواب بیدار کردم و وسایل رو هم جمع کردیم که به پیک نیکمون برسیم.سیما هم از قبل تدابیر امنیتی رو اندیشیده بود و مقدار فراوانی پلاستیک و طناب جهت ایجاد سقف در صورت باریدن آورده بود
ما که از خونمون راه افتادیم تازه باریدن مجدد شروع شد اما به صورت نم.همچنان ادامه دادیم به راهمون.خریدهامون رو کردیم و رسیدیم به سیما اینا.انقدر وسایل زیاد بود که توی صندوق عقبمون جا نمیشد.از منقل گرفته تا شش عدد پتو و قلیون
وقتی به سمت سرخه حصار روانه شدیم گفتم بچه ها عمرن کسی بیاد امروز.هیچ کس مثل ما مغز خر نخورده.وقتی به داخل سرخه حصار رسیدیم متوجه شدیم که چقدر مردم به مغز خر علاقه دارن و همه اومدن پیک نیک
ما مستقر شدیم و سقف هم نصب شد بعد از نیم ساعت آنچنان بارشی شد بی سابقه.اکثر مردم وسایلشون رو جمع می کردن و می رفتن اما ما هم چنان مصمم و جدی و ایمن از قطرات باران تخمه می شکاندیم و قلیان چاق می کردیم
بعد از یک ساعت باران تمام شد و مشغول سیخ کردن جوجه ها شدیم و دوست پسر سیما که به ما پیوسته بود مشغول آتیش درست کردن و جوجه رو خوردیم .بعد هم قلیان مجدد و ساعت چهار وسایل رو جمع کردیم که برگردیم.مقدار فراوانی هم تاب خوردیم و گلی به خانه برگشتیم

Saturday, March 10, 2007

گشت و گزار
امروز بعد از مدتها دوباره با دوستای قدیممون(منظورم دوستای همین دو سه سال اخیرمونه)برنامه گذاشتیم
بماند که کلی سر قرار منتظر بچه ها شدیم که همه بیان و وسط خیابون کلی شلوغ بازی درآوردیم و همه محو ما شده بودن
اول از همه رفتیم قلیون کشی
پونزده نفری آنچنان شلوغ کردیم که بی سابقه بود.فکر کنم همه دعا می کردن ما زودتر بریم از اونجا
بعد همگی رفتیم پاساژتندیس
بعد هم شام رفتیم خوردیم و امروز از حدود ساعت چهار تا دوازده شبمون با دوستان بودیم
خستگی این مدتمون در رفت تقریبن
برای اینکه بیشتر در بره فردا هم برنامه ی پیک نیک گذاشتیم با سیما و شیرین و سینا
می خوایم کلی خوش بگذرون.حالا امیدوارم صبح این مغازه ی دم خونمون باز باشه که ما بدون جوجه کباب نمونیم
چه کنیم دیگه الان خوش نذگرونیم پس کی بذگرونیم؟؟؟؟
منم دلم خوشه.فکر می کنم خیلی باحالم.نه؟

Thursday, March 08, 2007

همین الان از خواب بعد از ظهرم بیدار شدم و دوباره قصد خواب مجدد دارم
در این میان یک سخن نغز از یکی از مریضها به یادم آمد دیدم حیف است شماها ندانید
داشت در مورد مملکت و ریس جمهور صحبت می کرد.تا خواست اسمش راببرد دستش را به ارتفاع یک متر از زمین گرفت و به جای اسمش گفت:مرتیکه انقدی نژاد.............و به فاصله ی یک متر اشاره کرد
در این لحظه صدای خنده ی من و دکی جان بود که به فضا پرتاب شد

این روزهام
روزهای آخر سال 85 داره بد جوری رس مارو میکشه
هر چی از اول سال تا اینجا تنبلی کردیم داره جبران میشه
همش کار همش کار
اه.دیگه کمرم داره سوراخ میشه از کار کردن.موقعهایی هم که از سر کار بر می گردم فقط کتاب می خونم تا خوابم ببره.جلد اول سینوهه رو به پایانه.عجب محشریه این کتاب.دوست دارم بارها بخونمش در آینده.پر از نکات زندگی
دلم می خواد زودتر این سیزده روز باقیمونده بره.دلم سال جدید می خواد روزهای جدید.هوای خوب.دوباره تابستون.به به
با سیما قرار گذاشتیم از سال 86 نهایت استفاده رو ببریم
از همون روزهای اول هم شروع می کنیم سیزده روز عید هر روز صبح پارک طالقانی می ریم به صرف پیاده روی و صبحانه ی ورزشکاری
سال 86 داریم میایم به سمتت.هییییییییییییییییییییی

Tuesday, March 06, 2007

هر کی می خواد مسافرت با هواپیما بره زود باشه بره
سوبسید بنزین هواپیمارو هم برداشت این دولت گرامی
بلیط هواپیما دو سه برابر خواهد شد
کاری می کنن که الاغم گیرمون نیاد سوار بشیم

Sunday, March 04, 2007

سیزده اسفند
امروز بیست و پنجمین سالگرد ازدواج پدر و مادر من هست
یعنی یک ربع قرن
خیلی هم نیستا.بابا و مامان جون تازه اول راهین
از پدر میپرسم حالا چرا سیزده اسفند.مامانم قبل از اینکه پدر جواب بده می گه:می خواستیم ثابت کنیم که سیزده نحص نیست
حالا خدایی تا این جای کار که نحص نبوده اما یکی نیست به این جوونهای بیست و پنج سال پیش بگه مگه زندگی شوخی برداره که شما همچین کاری رو کردین؟اگه نحص بود و اون وقت به شما اثبات میشد که نحصه می خواستین چه کار کنین؟
حتمن تا الان طلاق گرفته بودن.بابام معتاد میشد .مامانم سه تا شوهر دیگه می کرد.من الان مونگل بودم.سینا هم شبا میرفت دزدی
اما خدایی شانس آوردیم نحصیش تا حالا بهمون ثابت نشده ها

Saturday, March 03, 2007

فرار از زندگی
همیشه آرزوهای خوب برای خودت می کنی.دوست داری یه سری چیزهایی که کاملن ایده آل هستن برات پیش بیاد
همش می گی خدایا یعنی میشه فلان اتفاق بیفته؟خدایا یعنی میشه من یه روز برم سر کار.می شه یه روزی بیاد که درسم تموم شده باشه؟میشه فلان لباس که خیلی گرون بود رو برای خودم بخرم؟
توی ذهنت پر میشه از این آرزوها که نصفشون به نظرت دست یافتنی میان و مابقی رو فکر می کنی امکان نداره اتفاق بیفتن
چند صباحی می گذره همه ی اون چیزهایی که یه موقعی برات آرمان و آرزو و دست نیافتنی بودن رو یکی یکی بدست میاری
اما بازم ناراحت و شاکی هستی
همیشه می گفتی که اگه من یه روز برم سر کار دیگه هیچ غصه ای ندارم
اما الان که میری سر کار غصت اینه که چرا هر روز باید برم؟خوب خسته شدم
وقتی اون لباسی که آرزوت بوده داشته باشی رو می خری خیلی برات همه چیز عادی و مسخره به نظر میاد و میبینی که اونقدرها هم خفن نبوده
وقتی به اون نقطه از رابطت که همیشه جز آرمانت بوده میرسی بازم انگار فرقی برات نداره و خیلی درکش نمی کنی و فکر می کنی خوب باید میرسیدم به اینجا دیگه
در همه ی شرایط و اتفاقهایی که برات میفته تو به نوعی شاکی هستی یا دلت می خواد چیز بهتری برات اتفاق بیفته و یا اصلن درکش نمی کنی.چون شاید از خودت و زندگی توقع بی جا داری .شاید دلت نمی خواد قبول کنی که زندگی تو در همین حده و قرار نیست اتفاقهای خارق العاده ای برات بیفته
به نوعی از خود واقعیت داری فرار می کنی.شاید چون خیلی آرمان گرا هستی و همیشه انتظار فوق العاده هارو برای خودت داری و این شادیهایی کوچیکتر اصلن به چشمت نمیاد
اینو فقط بگم هر چی که هستی هر جا که هستی واقع بین باش تا بتونی پیشرفت کنی تا موفقیتی که بهش میرسی خوشحالت کنه
سمیرا

Thursday, March 01, 2007

من و موهام
من همیشه یکی از بندگان ناشکر خدا در زمینه ی مو بودم
البته اون موقع هایی که هنوز یاد نگرفته بودم که شاکر خدا باشم به خاطر همه ی چیزهایی که به من داده چه زشت چه زیبا.یعنی حدودن تا همین یه سال پیش
موهای لخت داشتم اما از بزرگترین آرزوهام بود که موی فر داشته باشم به همین مناسبت و بعد از کسب اجازه از والدین پارسال موهام فر شد
خوب اولش انقدر حال می کردم که خدا می دونه وخیلی هم بهم میومد.به همین دلیل شش ماه بعدش دوباره فر کردم
تصور کنین چه بلایی به سر ریشه ی موهام اومده بود
دیگه بعد از یک سال حالم از موی فر بد شد و سر را دادیم به قیچی آرایشگر و گفتیم بچین
حدود یک سانت و نیم دو سانت شد موهام
الان تقریبن چهار ماه می گذره.البته یه بار دیگه هم کوتاه کردم سه ماه پیش اما نمی دونم چرا این چهار شیوید موی من بلند نمی شه
دیگه دارم کلافه می شم.نمی دونم این چه ککی بود که آویزان تنبان ما شده بود که موهایمان را همچین کردیم
الان در حسرت بستن موهایم با این کش های رنگارنگ می باشم
دو گوشی.دم اسبی.سه گوشی.مدل پر.بافته..........هر مدلی که تصور کنین که میشه با موی بلند کرد از زشت گرفته تا زیبا من الان حسرتش رو دارم
نشه موهاتو شونه کنی.گره بخوره تو هم.به به .عجب صفایی داره
چرب بشه حال نداشته باشی بری حموم یه خروار مو رو بشوری و بی خیال بشی و به جاش روسریت رو بیاری جلو که موهای کثیفت معلوم نشه.به به
میبینین چقدر دلم برای موهام تنگ شده
به جنون رسیدم نه؟
..............
خودمان دارد چندشمان می شود از نوشته های بالا
این چند خط آخر را صرفن برای خنداندن شما دوستان گفتم هر چند بسیار بی مزه می نماید
..............
پی نوشت بی ربطه بی ربط:مامانم این هفته همش حالم رو گرفته
دیروز می گم مامان لاغر شدم؟می گه یکم.میپرسم خوب یعنی اندازه ی عروسیه پریا شدم؟ می گه نه بابا!!!!!!!!!!!!!!!!کو تا اون قدر بشی.می گم مامان خیلی بدی.می گه خوب یکم تنبلی رو بذار کنار ورزش کن
چند روز پیش هم بهم گفت که اون عکس یاهو 360 رو عوض کن.چه عکسیه گذاشتی همه ی استخونات زده بیرون!!!!!!!آخر ما نفهمیدیم لاغرمون خوبه یا چاقمون
دیشب هم ازش پرسیدم که مامان مدل ابروهام خوب شده؟می گه که نه بابا خیلی کلفته .یکم نازکترش کن.دمشم کوتاه کن!!!!!!!!!می گم خودت گفتی بذار در بیاد .می گه نه دیگه انقدر.اصلن به خودت نمی رسی.یکم از دختر های مردم یاد بگیر
سیما هم که می گه ابروهات شبیه ابروهای شقایق فراهانی شده توی سریال خانه ی پدری
نصف شبی توی تاریکی و نور کم اتاقمون مارو مجبور کردن که تغییرات بدیم.بعد مامانم من رو دیده می گه آهان تازه شبیه دخترها شدی
من بیچاره.فکر کنم تا حالا شبیه پسرها بودم